W Niedziele Wniebowstąpienia Pańskiego 24 maja 2009 obchodziliśmy w naszej parafii uroczystości związane z 25-tą rocznicą powrotu paulinów do Wieruszowa oraz poświęcenie nowego Domu Duszpasterskiego i odrestaurowanego klasztoru.

      Na uroczystą sumę przyjechał Ojciec Izydor Matuszewski - Generał Zakonu Paulinów, byli wieruszowscy przeorowie: o. Jacak Toborowicz, o. Stanisław Knapek, ojcowie pracujący w ciągu ostatniego ćwierćwiecza, kapłani rodacy oraz księża z dekanatu i nasi bracia klerycy: br. Dariusz Kropacz i br. Stanisław Małys, pochodzący z naszej parafii.

      Podczas Mszy Św. ksiądz Biskup Stanisław Napierała został włączony do Konfraterni Zakonu Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika. Generał Zakonu Paulinów Ojciec Izydor Matuszwskii ogłosił ten fakt, wręczając Księdzu Biskupowi Dyplom włączenia, w paulińskiej wieruszowskiej świątyni, która od kilku tygodni stanowi Diecezjalne Sanktuarium miłosiernego Jezusa Pięciorańskiego.  Jest to szczególne wyróżnienie i uznanie zasług dla naszego Zakonu. Ks. Biskup jako nasz konfrater uczestniczy w dobrach duchowych zakonu oraz jest otaczany codzienną modlitwą.

.

Czym jest konfraternia paulińska

      Stosownie do dawnego zwyczaju Zakonu, Ojciec Generał może, po wysłuchaniu zdania Definitorium, przyjmować osoby duchowne i świeckie do tzw. Konfraterni dla okazania im wdzięczności za wyświadczone dobrodziejstwa, czy też ściślejszego związku z Zakonem (art. 125 z Konstytucji Zakonu Paulinów).

      Konfraternia paulińska, jako nieformalne stowarzyszenie dobrodziejów i przyjaciół Zakonu, sięga swymi początkami połowy XIV wieku. Nie stanowiła ona prawnej organizacji, ale była to duchowa łączność Zakonu z uprzywilejowanym gronem swoich dobrodziejów, przyjaciół i współpracowników. Dzięki tej wspólnocie z osobami duchownymi i świeckimi, paulini mogli lepiej realizować swoje posłannictwo w Kościele. Konfratrzy stawali się współuczestnikami wszelkich dóbr duchowych Zakonu zarówno za życia jak i po śmierci.

      Generał Zakonu lub prowincjał przyjmując osobę świecką lub duchowną do konfraterni chciał przede wszystkim wyrazić wdzięczność i uznanie za świadczone przez nią dotąd dobrodziejstwa względem naszej Wspólnoty i jednocześnie włączyć ją do udziału w dobrach duchowych i do większego jeszcze współuczestnictwa w wypełnianiu zadań i posłannictwa Zakonu.

      Imię i nazwisko konfratra wpisywano do specjalnej księgi, a osobom znaczniejszym (np.: kardynałom, królom, itp.) wystawiano ozdobny dokument. Niektórzy wpisywali się do księgi własnoręcznie i składali przy tej okazji zobowiązania, wota i dary.

      Do konfraterni przyjmowano osoby ze wszystkich stanów: królów, książęta, kardynałów, biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnice, mieszczan, ludzi kultury, nauki oraz rolników. W dniu 12 sierpnia 1472 r. przyjęto m.in. króla Kazimierza Jagiellończyka wraz z małżonką i dziećmi. Z biegiem czasu, święty Kazimierz stał się patronem konfratrów paulińskich. Do grona konfratrów byli przyjęci także inni królowie polscy, węgierscy, czescy, wszyscy biskupi ordynariusze częstochowscy i inni. Do najsłynniejszych członków konfraterni należeli: król Kazimierz Jagiellończyk, książę Jerzy Lubomirski, ks. kanonik Jan Długosz, Henryk Sienkiewicz, Ignacy Kraszewski, Prymas Polski, kard. Stefan Wyszyński, kard. Franciszek Macharski, kard. Henryk Gulbinowicz.

      Z biegiem lat wpływ sanktuarium jasnogórskiego przyczynił się do tego, że konfraternia nabierała również charakteru maryjnego. W związku z tym, w ostatnich stuleciach o przyjęciu do konfraterni decydował szczególnie żywy i autentyczny kult do Jasnogórskiej Bogarodzicy Dziewicy oraz chęć współpracy z paulinami w realizowaniu maryjnych zadań apostolskich.