DEKRET
DEFINITYWNEGO ZATWIERDZENIA STATUTU
DROGI NEOKATECHUMENALNEJ
PRZEZ PAPIESKĄ RADĘ DO SPRAW ŚWIECKICH

Droga Neokatechumenalna rozpoczęła się w roku 1964 wśród mieszkańców baraków ze slumsów Palomeras Altas w Madrycie, za sprawą Pana Francisco Jose (Kiko) Gomez Argiiello i Pani Carmen Hernandez, którzy na prośbę samych ubogich, wśród których żyli, zaczęli głosić im Ewangelię Jezusa Chrystusa. W miarę upływu czasu ów kerygmat skonkretyzował się w syntezie katechetycznej, opartej na trójnogu „Słowo Boże-Liturgia-Wspólnota", która ma prowadzić ludzi do braterskiej komunii i do wiary dojrzałej.


To nowe itinerarium inicjacji chrześcijańskiej, zrodzone w nurcie odnowy wzbudzonej przez Sobór Ekumeniczny Watykański II, spotkało się z żywym zainteresowaniem ówczesnego arcybiskupa Madrytu, Jego Ekscelencji Casimiro Morcillo, który zachęcił inicjatorów Drogi do rozpowszechniania jej w parafiach, które o to poproszą. W ten sposób rozpowszechniła się ona stopniowo w archidiecezji Madrytu i w innych hiszpańskich diecezjach.


W 1968 r. inicjatorzy Drogi Neokatechumenalnej przybyli do Rzymu i osiedlili się w dzielnicy Borghetto Latino. Za zgodą Jego Eminencji Kardynała Angelo Dełl'Acqua, ówczesnego Wikariusza Generalnego Jego Świątobliwości dla Miasta Rzymu i Dystryktu, rozpoczęła się pierwsza katecheza w parafii Nostra Signora del Santissimo Sacramento e Santi Martiri Canadesi. Począwszy od tej daty, Droga stopniowo rozprzestrzeniała się w diecezjach całego świata.


Droga Neokatechumenalna jest itinerarium formacji katolickiej, która «pozostaje w służbie Biskupowi jako jeden ze sposobów diecezjalnej realizacji wtajemniczenia chrześcijańskiego i stałego wychowania wiary» {Statut, art. 1 § 2). Posiada ona publiczną osobowość prawną (por. Dekret Papie¬skiej Rady do Spraw Świeckich z 28 października 2004 r.).
Droga Neokatechumenalna - przeżywana w łonie parafii, w małych wspólnotach złożonych z osób w różnym wieku i zróżnicowanych społecznie - realizuje się według linii proponowanych przez Inicjatorów, zawartych w Statucie oraz w tomach nazwanych Orientamenti alle Eąuipes di Catechisti [Linie Orientacyjne dla Ekip Katechistów] (por. Statut, art. 2,2°); jej ostatecznym celem jest stopniowe prowadzenie wiernych do osobistej intymności z Jezusem Chrystusem i uczynienie ich aktywnymi podmiotami w Kościele i wiarygodnymi świadkami Dobrej Nowiny Zbawiciela; promuje misję ad gentes nie tylko w krajach misyjnych, ale także w tych o starożytnej tradycji chrześcijańskiej, które są dzisiaj, niestety, głęboko zsekularyzowane; jest narzędziem wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych, którzy przygotowują się do przyjęcia Chrztu według norm zawartych w Ordo Initiationis Christia-nae Adultorum [Obrzędy Chrześcijańskiego Wtajemniczenia Dorosłych] (Święta Kongregacja Kultu Bożego, dnia 6 stycz¬nia 1972 r.).

Wielokrotnie i na różne sposoby, Sługa Boży Jan Paweł II podkreślał obfitość owoców ewangelicznego radykalizmu i nadzwyczajnego zapału misyjnego, które Droga Neokatechumenalna wnosi w życie wiernych świeckich, w rodziny, we wspólnoty parafialne, a także bogactwo powołań do życia
kapłańskiego i zakonnego, jakie Droga wzbudza, ukazując się jako «itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych» (AAS 82 [1990] 1513-1515). Również Ojciec Święty Benedykt XVI, zwracając się do uczestników Drogi Neokatechumenalnej 12 stycznia 2006 r., stwierdził: «Wasze działanie apostolskie dąży do umiejsco¬wienia się w sercu Kościoła, w całkowitej zgodności z jego dyrektywami i w jedności z Kościołami partykularnymi, w których będziecie działać, doceniając w pełni bogactwo charyzmatów, jakie Bóg wzbudził przez inicjatorów Drogi» {Inse-gnamenti di Benedetto XVI, II, 1 [2006], 58-59).

Dlatego też:


Po upływie pięciolecia od zatwierdzenia „ad experimen-tum" Statutu Drogi Neokatechumenalnej (por. Dekret Papieskiej Rady do Spraw Świeckich z 29 czerwca 2002 r.);
Biorąc pod uwagę cenny wkład - potwierdzony przez licznych biskupów - jaki Droga nadal wnosi w dzieło nowej ewangelizacji, przez praktykę przyjętą i docenioną w swoim już czterdziestoletnim istnieniu w wielu Kościołach partykularnych;


Rozpatrzywszy prośbę, przekazaną do tej Dykasterii przez pana Francisco Jose (Kiko) Gomez Argiiello, przez panią Carmen Hernandez i przez księdza Mario Pezzi, członków Międzynarodowej Ekipy Odpowiedzialnej za Drogę Neokatechumenalną, o definitywne zatwierdzenie wyżej wymienionego Statutu;
Przyjąwszy przychylnie zmiany wprowadzone w redakcji Statutu;


Biorąc pod uwagę artykuły 131 i 133 § 1 i § 2, Konstytucji Apostolskiej Pastor Bonus o Kurii Rzymskiej, Papieska Rada do Spraw Świeckich

NINIEJSZYM DEKRETEM

definitywnie zatwierdza Statut Drogi Neokatechumenalnej, należycie uwierzytelniony przez tę Dykasterię i w kopii złożony w jej archiwach. W nadziei, że te normy statutowe stanowić będą stałe i pewne linie przewodnie dla życia Drogi i będą pomocą dla Pasterzy w ich ojcowskim i czujnym towarzyszeniu wspólnotom neokatechumenalnym w Kościołach partykularnych.
Dan w Watykanie, 11 maja 2008, w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego.


+ Josef Clemens                                                                     Stanisław Kard. Ryłko
    Sekretarz                                                                              Przewodniczący