Święto tygodnia: Wielki Tydzień i Triduum Sacrum Myśl: Bez męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa nie ma nas, chrześcijan.
Wielki Tydzień, choć wielki, jest krótki. Trwa tylko 5 dni: zaczyna się Niedzielą Palmową, a kończy się w Wielki Czwartek. Wielki Piątek, Wielka Sobota i Wielka Niedziela tworzą Święte Triduum Paschalne. W ciągu trzy dni świętujemy przejście Chrystusa ze śmierci do życia, przemierzamy paschalną drogę naszego Zbawcy. Trzy stacje tej drogi to męka, grób, zmartwychwstanie.

To najważniejsze rekolekcje w całym Kościele, serce chrześcijaństwa. Doliczenie się trzech dni sprawia pewną trudność, ale sprawa jest dość prosta. Triduum zaczyna się Mszą Wieczerzy Pańskiej w wielkoczwartkowy wieczór, a kończy się wieczorem w Niedzielę Zmartwychwstania. Mamy więc 3 razy po 24 godziny. Pierwszym dniem Triduum jest Wielki Piątek – męka naszego Pana; drugim Wielka Sobota - misterium grobu; trzecim Niedziela Zmartwychwstania. Najważniejszą celebracją Triduum jest Wigilia Paschalna, która powinna zaczynać się po zmroku w Wielka Sobotę.

Studiując historię liturgii Triduum Paschalnego odkrywamy zdumiewającą rzecz: świętowanie śmierci i zmartwychwstania Chrystusa było przez całe wieki w Kościele zmarginalizowane. Wigilię paschalną przenoszono coraz powszechniej na godziny poranne w Wielką Sobotę, uznając ją za obrzędy przygotowujące do Wielkanocy. Ta praktyka już w XIV wieku była powszechna. Papież Pius V przypieczętował sprawę w Mszale wydanym w 1570 roku. Papieże nie sprawowali osobiście liturgii wigilijnej. Ponadto Urban VIII (1642) oświadczył, że uczestnictwo w liturgii tych największych dni naszej wiary nie jest obowiązkowe.

Ponowne odkrycie Triduum Paschalnego nastąpiło dopiero w XX wieku. Odnowę zapoczątkował papież Pius XII, który wyraził zgodę na celebrację Wigilii Paschalnej nocą, a w 1955 r. uczynił takie sprawowanie wiążącym. Triduum ponownie zostało uznane za rdzeń całego roku liturgicznego, a Wigilia Paschalna za właściwe i centralne świętowanie zmartwychwstania. Powrót do prawdy o liturgii Triduum, a zwłaszcza Wigilii Paschalnej, odbywa się w Kościele z dużymi oporami. Od reformy Piusa XII minęło ponad 50 lat, ale sporo jeszcze jest do zrobienia. Warto tym najważniejszym dniom naszej wiary przywrócić blask – w kościołach i w naszej pobożności. Nie ma przecież ani Kościoła, ani sakramentów, ani nas, chrześcijan, bez męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa.

ks. Tomasz Jaklewicz

Art. ze strony goscniedzielny.wiara.pl