Pastuszkowie mieli blisko. Na wezwanie anielskie odpowiedzieli radosną prostotą serca i poszli oddać pokłon Niemowlęciu. Mędrcy, Magowie lub jeszcze inaczej Królowie  wyruszyli w długą drogę, aby oddać pokłon nieznanemu Królowi, większemu niż inni królowie ziemi. Być może znali Pisma prorockie z czasów gdy Izrael przebywał w niewoli babilońskiej. Posiadali wiedzę astronomiczną, matematyczną. Wyniki przeprowadzonych obserwacji i badań uznali za godne zaufania i kierując się szczególną Gwiazdą wyruszyli w drogę. Drogę długą, niebezpieczną, nie zawsze jasno rozświetloną. Nie była to na pewno współczesna autostrada. A my sami  często szukamy autostrad wiary, po których moglibyśmy się poruszać łatwo, lekko i przyjemnie, z właściwą prędkością prosto do nieba. Gdy dotarli do Jerozolimy, nie widzieli już Gwiazdy. Stąd ich pytania kierowane do Heroda, i Heroda do uczonych w Piśmie. My też często jesteśmy adresatami pytań osób poszukujących, agnostyków, ateistów, osób wyznających inną wiarę. Czy czasem nie obawiamy się jakiegoś zagrożenia z ich strony, czy towarzyszymy pytającym, czy może odsyłamy samych, a my zostajemy w swoich ciepłych i bezpiecznych miejscach?. Po wyjściu z Jerozolimy Królowie ponownie zobaczyli Gwiazdę i dotarli do ubogiego domu, gdzie z groty przeniosła się Święta Rodzina. Znaleźli Dziecię i Jego Matkę, oddali pokorny pokłon Królowi Królów, zostawili dary mirrę, kadzidło i złoto. Ostrzeżeni we śnie wrócili do swojej ojczyzny inną drogą. Zanieśli do swoich domów, nowinę o Dziecku Bogu-Człowieku. Powrócili jako wierzący, wierzący rozumem i sercem.

   I na naszej drodze wiary, napotykamy trudności, nie zawsze wierzymy prostym sercem to przywilej maluczkich. Gdy doroślejemy, zakładamy rodzinę, obejmujemy stanowiska, poznajemy coraz więcej i więcej, gubimy gdzieś w "ciemnościach dnia codziennego" naszą dziecięcą ufną we wszystko wiarę. Nie mniej jednak te nasze ciemności rozświetla Gwiazda Wschodząca (jak mówi o Jezusie Apokalipsa). Nie zawsze chcemy za Nią wyruszyć, na poszukiwanie. Czasem potrzeba długiego czasu dla naszego pełnego wątpliwości i jednocześnie "niezbitych" aksjomatów niewiary rozumu. Jeśli jednak uczciwie i rzetelnie ten dyskurs z rozumem prowadzimy, to w końcu podejmujemy wysiłek drogi do wiary dojrzałej, głębokiej, mocnej. Z ciemności do światła. Dzisiejsza Uroczystość jest jednocześnie poświęcona misjom, problemowi niesienia wiary poganom. Nie myślmy jednak, że tylko gdzieś daleko na świecie, ktoś oczekuje na Dobrą Nowinę. Na tę Dobrą Nowinę może oczekiwać nasz sąsiad, brat, kolega czy koleżanka z pracy. Nie każdy z nas będzie misjonarzem, ale każdy wezwany jest do dawania świadectwa wiary w tym miejscu gdzie Pan go postawił.     

Czwarty król

   Istnieje pewna stara rosyjska legenda opowiadająca o czwartym królu, który wyruszył w drogę razem z trzema innymi. Eduard Schaper zainteresował się tą legendą i po mistrzowsku ją ukształtował. Ów czwarty król zabrał ze sobą jako prezent dla królewskiego Dzieciątka trzy błyszczące, szlachetne kamienie. Był najmłodszym spośród czterech, żadnemu zaś z nich nie płonęła w sercu tak głęboka tęsknota, jak właśnie jemu. Podczas drogi usłyszał nagle szlochanie dziecka. W kurzu zobaczył „leżącego chłopczyka, bezbronnego, nagiego i krwawiącego z pięciu ran. Tak niezwykłe było to dziecko, tak delikatne i bezbronne, że serce młodego króla napełniło się litością". Podniósł je i zawrócił do wioski, którą właśnie zostawili za sobą. Tam nikt nie znał dziecka. Poszukał opiekunki i przekazał jej jeden ze szlachetnych kamieni, by w ten sposób zabezpieczyć życie dziecka. Udał się następnie w dalszą wędrówkę. Gwiazda wskazywała mu drogę. Bezbronne dziecko uczyniło go niezmiernie wrażliwym na nędzę świata. Przechodził przez miasto, w którym naprzeciw niego wyszedł orszak pogrzebowy. Umarł ojciec rodziny. Matka i dzieci miały być sprzedane do niewoli. Król przekazał im drugi drogocenny kamień.

   Gdy tak wędrował, nie widział już gwiazdy. Dręczył się wątpliwościami, czy też nie stał się niewierny wobec swojego powołania. Jednak wtedy raz jeszcze zajaśniała na niebie gwiazda. Wędrował za nią poprzez obcą krainę, w której szalała wojna.

   W pewnej wiosce żołnierze zgromadzili razem wszystkich mężczyzn by ich zabić. Wtedy król wykupił ich trzecim szlachetnym kamieniem. Ale teraz nie dostrzegł już więcej gwiazdy. Ogołocony ze wszystkiego kroczył przez krainę i pomagał ubogim ludziom. Przybył do pewnego portu w chwili, gdy ojciec rodziny jako wioślarz na jednej z galer miał odpokutować za swoją winę. Król zaofiarował samego siebie i pracował przez wiele lat jako wioślarz na galerze. Wtedy w jego sercu ponownie wzeszła gwiazda. „Wkrótce przeniknęło go wewnętrzne światło i ogarnęła go spokojna pewność, że mimo wszystko jest na właściwej drodze". Niewolnicy i panowie odczuwali to niezwykłe światło owego człowieka. Został wypuszczony na wolność. We śnie znowu zobaczył gwiazdę i usłyszał głos: „Pospiesz się! Pospiesz!" Wstał w środku nocy. Wówczas zajaśniała gwiazda i doprowadziła go do bram wielkiego miasta. Z tłumem ludzi został zapędzony na wzgórze, na którym stały trzy krzyże. Ponad środkowym krzyżem jaśniała gwiazda. „Wtedy spotkało go spojrzenie Człowieka, który wisiał na tym krzyżu. Człowiek ten musiał odczuwać wszystkie cierpienia, wszystkie utrapienia świata, tak niezwykłe było jego spojrzenie. Ale też litość i bezgraniczną miłość. Jego ręce, przybite do krzyża gwoździami, były boleśnie wykrzywione. Z tych udręczonych rąk rozchodziły się promienie. Jak błysk przemknęła myśl: tutaj jest cel, do którego pielgrzymowałem przez całe życie. Ten Człowiek jest Królem ludzi i Zbawieniem świata, na którym oparłem swoją tęsknotę, którego spotkałem we wszystkich utrudzonych i obciążonych". Król opadł pod krzyżem na kolana. W jego otwarte ręce spadły wtenczas trzy krople krwi. Były bardziej lśniące niż szlachetne kamienie. Gdy Jezus umarł z okrzykiem na ustach, umarł też król. „Jego twarz jeszcze w śmierci była zwrócona w kierunku Pana i błyszczała jak promieniejąca gwiazda".

   Ilekroć czytam tę legendę, porusza mnie ona do głębi. Być może także w Tobie istnieje coś, co mówi Ci o tajemnicy Bożego Narodzenia. Często nie widzisz w należyty sposób promieniejącej gwiazdy. Jest w Tobie wtedy ciemno. Wątpisz, czy znajdujesz się na właściwej drodze. Gdy jednak ukształtujesz życie tak, jak Bóg je dla Ciebie przygotował, także ludzi, którzy znajdują się na Twojej drodze, kiedy jesteś pełen litości i współczucia, wtedy pewnego dnia zabłyśnie w Tobie gwiazda i będziesz mógł odnaleźć Boże Dzieciątko w każdym ludzkim obliczu, do którego się zwrócisz i na którego spojrzenie odpowiesz.

Barbara Karpińska

Art. ze strony katolik.pl