Ranne wstawanie, by zdążyć przed pracą na Eucharystię, zarezerwowany czas na wieczorną modlitwę, błogosławieństwo przed i po posiłku, lektura Pisma świętego… Dlaczego nie darować sobie tego wszystkiego podczas urlopu? W końcu od Pana Boga też trzeba czasem odpocząć.

Czas letnich wakacji jest okazją, by odpowiedzieć sobie na pytanie, czy chodzenie do Kościoła i codzienna modlitwa jest dla mnie obowiązkiem czy dającym wewnętrzną satysfakcję odpoczynkiem i duchowym pokrzepieniem?

„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” – czytamy w Ewangelii według św. Mateusza (11,28). Żadne biuro podróży nie wymyśliło lepszego zaproszenia na wakacje.

Jeśli chodzenie do Kościoła stało się jednym z ciążących na człowieku obowiązków, to Jezus z całą pewnością chce go od tego ciężaru uwolnić i poprowadzić na zielone łąki, nad wody, gdzie będzie mógł odpocząć i doświadczyć orzeźwienia (por. Ps 23,2-3). Bóg proponuje odpoczynek, który nie ma nic wspólnego z leniuchowaniem. Zaprasza do podziwiania i świętowania, które nie męczy bezczynnością i po którym nie ma kaca.

Jeśli jednak radosne świętowanie Zmartwychwstania stało się dla ciebie narzuconym przykazaniem, to lepiej będzie odpocząć od Pana Boga. Obyś wtedy doświadczył, że odpoczywasz u Jego boku i zakosztował orzeźwienia bardziej krzepiącego niż zimny napój na plaży.

Letni odpoczynek racz mi dać Panie i naucz mnie odpoczywać od samego siebie, bym lepiej Cię poznał. Niech w te wakacje Twoja światłość rozjaśni mrok ciągłego zabiegania, w którym wszystko wydaje się ciężkie i trudne. Nawet chodzenie do Kościoła.

art. ze str. deon.pl

/ O. Wojciech Żmudziński SJ/ RED.