Chrystus był Synem Bożym, ale był także Jezusem z Nazaretu, cieślą, człowiekiem, który dzielił z nami wszelkie aspekty ludzkiej egzystencji oprócz grzechu. Doświadczył pełnej gamy ludzkich uczuć, od radości do smutku. Czytamy w Liście do Hebrajczyków: "Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobień­stwo, z wyjątkiem grzechu".

Jezus Chrystus doświadczył naszych słabości, był kuszony tak, jak i my. Uczestnictwo Jezusa w ludzkiej kondycji obejmowało także jego życie modlitwy. List do Hebrajczy­ków opisuje, jak Jezus "z głośnym wołaniem i pła­czem zanosił (...) gorące prośby i błagania" (Hbr 5, 7) do Boga. Nie jest to wizerunek człowieka, które­mu bez wysiłku przychodziła modlitwa wypełnio­na nieustannymi pocieszeniami. Przeciwnie, Jezus tak jak i my, musiał zmagać się z przeciwnościami w modlitwie.

Konanie w Ogrodzie Oliwnym

Po zakończeniu Ostatniej Wieczerzy Jezus wyszedł do Ogrodu Oliwnego, aby się modlić. Polecając swym uczniom, by czuwali, "Wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i począł drżeć i odczuwać trwogę. I rzekł do nich: Smutna jest moja dusza aż do śmierć"(Mk 14, 33-34).

Próba, przez którą Jezus miał przejść, wyzwoliła w Nim normalne ludzkie reakcje zasmucenia i trwo­gi. Znalazło to oddźwięk w Jego modlitwie: "Pogrą­żony w udręce jeszcze usilniej się modlił, a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię" (Łk 22, 44).

Warto zauważyć, że nawet w czasie konania w Ogrójcumodlitwa Jezusa była skierowana do Ojca: "upadł na ziemię i modlił się, żeby - jeśli to możli­we - ominęła Go ta godzina. I mówił: Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kie­lich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty [niech się stanie]!" (Mk 14, 35-36). Jedyne miejsce w Ewangelii, w którym zachowane zostało intymne słowo Abba,za pomocą którego Jezus zwracał się do Ojca, to opis pełnej udręczenia modlitwy w obliczu śmierci! Jeżeli był kiedykolwiek moment, w którym Jezus czuł się opuszczony przez Ojca, nastąpiło to w czasie tych ostatnich godzin. Ale właśnie w chwi­li najcięższej udręki Jezus modlił się do Ojca z naj­większą poufałością, zaufaniem i miłością.

Poufałość jest kluczem do tego, by poradzić sobie z trudnościami w modlitwie, by pokonać pokusy, by wytrwać w cierpieniu i przezwyciężyć rozproszenia. Modlimy się do naszegoAbba, naszego Ojca. Mod­litwa nie jest kwestią techniki. Nie wystarczy pozna­nie kilku nowych sztuczek, by usunąć wszelkie prze­szkody i strapienia. Modlitwa to rozmowa z naszym niebieskim Ojcem. Nasza siła w modlitwie, pomimo problemów, płynie z pewności, że Bóg jest rzeczy­wiście naszym Ojcem i kocha nas ojcowską miłością, jak uczył Jezus.

Modlitwa z krzyża

Jezus modlił się z krzyża: "Boże mój, Boże mój, cze­muś Mnie opuścił" (Mt 27, 46).

To początek Psalmu 22, psalmu, który kończy się ufnym zapewnieniem o Bożym zwycięstwie. Wypo­wiedziane z krzyża, słowa te były również wołaniem pełnym udręki. Jezus był naprawdę udręczony, a Je­go modlitwa była tego wyrazem. Ale Jezus zachował swą głęboką więź z Ojcem także na krzyżu: "Oj­cze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią" (Łk 23, 34). Prośba o przebaczenie tym, którzy Go mordo­wali, opierała się na ufności w miłość Ojca. W chwi­li śmierci zaś modlił się: "Ojcze, w Twoje ręce po­wierzam ducha mojego" (Łk 23, 46). Jego ostatnia modlitwa była modlitwą zawierzenia Ojcu, ostatecz­nego oddania się w ręce Ojca.

Kiedy doświadczamy trudności w modlitwie, musimy zaufać Jezusowi, który objawia nam Boga jako Ojca. Nawet jeśli przeżywamy prawdziwą pu­stynię oschłości, nie wolno nam zaprzestać wołania: "Abba, Ojcze". W najcięższych doświadczeniach, czy to wewnętrznych, czy zewnętrznych, nie możemy tracić z oczu Boga - kochającego nas Ojca. Przytło­czeni udręką, trwogą, targani rozmaitymi wątpliwoś­ciami i niepokojem, musimy wołać: "Ojcze!"Nawet w obliczu śmierci możemy ufnie wzywać Ojca. Mimo tego, że wielu rzeczy nie możemy zrozumieć, że wiele spraw boleśnie nas dotyka, pomimo zamętu i pokus, musimy zdać się na Boga jako naszego Ojca. Tak wyglądała modlitwa Jezusa pogrążonego w udręce i taka również ma być nasza modlitwa.

Twoja wola, nie nasza...

W skrajnych przeciwnościach losu może nas na­wiedzić pokusa uznania, że Bóg nas opuścił - czy to z powodu naszych grzechów, czy też przez jakieś niedopatrzenie z Jego strony. Nie doświadczamy wtedy Jego obecności, tak jak dawniej. Być może ro­dzą się nawet w naszym sercu wątpliwości, czy Bóg naprawdę jest naszym Ojcem.

Pokusie tej musimy się stanowczo przeciwstawić. Jeśli jesteśmy kuszeni, by uznać, że Bóg nas porzu­cił, sami musimy rzucić się w Jego objęcia. Jezus pod­czas swojej agonii modlił się: "nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie" (Łk 22, 42). Nas również na­uczył podobnej modlitwy: "Ojcze nasz (...) niech Twoja wola spełnia się" (Mt 6, 9-10). Każde nasze "Ojcze nasz" jest echem modlitwy Jezusa w Getsemani. W czasie próby każdy wyznawca Jezusa po­winien powtarzać Jego słowa wypowiedziane na krzyżu: "Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego" (Łk 23, 46). Tak jak Szczepan, pierwszy męczennik, w momencie swojej śmierci modlił się: "Panie Jezu, przyjmij ducha mego!" (Dz 7, 59).Oddanie się w ręce Ojca - "bądź wola Twoja" - jest, jak w życiu Jezusa, ostateczną odpowiedzią na nasze trudności.

Art. ze str. deon.pl