Nie wiem czy lubisz rozdawać prezenty bliskim, a może także nieznajomym? Jeśli tak, to czytaj dalej, a dowiesz się jak można rozdawać prezenty, nie płacąc za nie ani złotówki. Cóż to za podarki, o których chcę Ci dziś powiedzieć? Oficjalnie nazywamy je w Kościele odpustami.

Dla niektórych brzmi to zapewnie dziwnie, dla innych być może lekko trąci ciemnymi wiekami, gdzie takowymi dobrami handlowano za pieniądze. Zostawiając na boku owe negatywne skojarzenia, zatrzymajmy się dziś nad duchowymi prezentami i tym, jak możemy uczestniczyć w ich rozdawaniu.

Aby jednak bardziej zrozumieć o co chodzi, musimy się nieco zastanowić nad tym, jak „działa” grzech w życiu człowieka. A ma on dwa skutki: grzech śmiertelny powoduje karę wiecznego odłączenia od Boga i powoduje też głęboki nieporządek w życiu. Mówiąc obrazowo, zostawia w duszy rany. Takie same rany pozostawiają grzechy, które nie powodują odłączenia od Boga, a które zwyczajowo nazywamy lekkimi.

Bóg w swoim miłosierdziu dał nam sakrament spowiedzi, który gładzi karę odłączenia od Boga jaki powoduje grzech śmiertelny. Spowiedź jednak automatycznie nie leczy wszystkich ran grzechowych. Pozostaje przed nami zadanie oczyszczania się z nich. Pozostając w terminologii choroby – potrzebna jest duchowa rekonwalescencja (a ta bywa bolesna i wymaga ofiar), która przywróci harmonię w duszy.

Jak pomóc duszy wyjść z czyśćca?

Owa rekonwalescencja może mieć miejsce już na ziemi, a dla odchodzących z tego świata w przyjaźni z Bogiem – lecz nie do końca wyleczonych z duchowych ran – trwa ona nadal w rzeczywistości, którą nazywamy czyśćcem. To stan, w którym człowiek jest zbawiony, ale jeszcze nie przeżywa radości życia na wieki z Bogiem, z powodu „niezaleczonych” powikłań po grzechu w duszy.

Czy możemy jakoś pomóc osobom, które w takim stanie przebywają? Oczywiście, że tak! A to dlatego, że jako ochrzczeni jesteśmy wszyscy „zespołem naczyń połączonych” i dzięki temu, że łączy nas Jezus, możemy przekazywać sobie nawzajem duchowe dobra.

Teraz możemy przejść do tego, jak rozdawać owe prezenty. Klucz do nich jest w ręku Kościoła pod przewodnictwem papieża, który jako następca św. Piotra ma tę samą władzę od Jezusa „związywania i rozwiązywania”. Stąd to Kościół określa warunki w jaki sposób owe duchowe dobra są przydzielane. I dziś powiem jedynie o tych szczególnych, listopadowych, które są przeznaczone dla zmarłych (odpust w różnych okolicznościach można uzyskać też dla siebie samego, ale dziś nie będziemy zajmowali się tym tematem).

Warunki wspólne tym odpustom, o których za chwile napiszę, są następujące:

• przystąpienie do spowiedzi sakramentalnej w bliskiej łączności z tym listopadowym czasem, oczywiście nie ma potrzeby przystępowania do spowiedzi za każdym razem kiedy chcemy uzyskać odpust, jedna celebracja tego sakramentu obejmuje wiele takich okazji do zyskania odpustu
• przyjęcie Komunii Świętej
• modlitwa „w intencjach” Ojca Świętego

Małe dopowiedzenie co do Komunii Świętej i modlitwy „w intencjach” Ojca Świętego. W przypadku listopadowych odpustów związane jest to z jednym odpustem za jedną duszę, czyli jeśli chcemy obdarowywać jedną duszę każdego dnia, codziennie trzeba przyjąć Komunię Świętą i pomodlić się w intencjach Ojca Świętego. Nie modlimy się tu za papieża, a raczej za sprawy, które on wyznacza na dany czas Kościołowi do modlitwy.

Jakkolwiek można tu użyć różnych modlitw, wystarczy odmówić Ojcze Nasz i Zdrowaś Maryjo.

Teraz kilka słów o okolicznościach w jakich po wypełnieniu powyższych warunków można uzyskać odpust zupełny za dusze czyśćcowe. A możliwości są dwie.

Pierwsza okazja do uzyskania odpustu zupełnego zaczyna się już w Dzień Wszystkich Świętych od południa, aż do końca Dnia Zadusznego. Związana jest z nawiedzeniem kościoła lub publicznej kaplicy i odmówieniu tam "Ojcze Nasz" oraz „Wierzę w Boga”.

Druga okazja trwa od 3 do 8 listopada i związana jest z nawiedzeniem cmentarza i z modlitwą za zmarłych tamże (dowolnej).

Nasza pomoc w zależności od naszego usposobienia może sprawić, że dla duszy konkretnej osoby od razu zakończy się czyściec, albo pomoże jej aby do stanu całkowitej wolności od ran po grzechu przybliżyć. Od czego to zależy? Od tego czy podejmując te czynności będziemy mieli w sercu pragnienie oderwania się od jakiegokolwiek grzechu w naszym życiu. Nie chodzi tu tyle o jakieś uczuciowe podejście, a o pragnienie woli, które wyraziłbym w takim mniej więcej postawieniu sprawy „wiem, że jestem grzesznikiem, ale chcę podążać ku Bogu – być świętym i nie chcę dokonywać nawet maleńkiego zła”.

Zachęcam Cię więc po sięgnięcie po te duchowe prezenty, które Jezus daje nam przez Kościół. Tak najdoskonalej okażesz miłość swoim bliskim, którzy już odeszli z tego świata. Kochajmy więc naszych bliźnich, znanych i nieznanych, niecieszących się jeszcze radością nieba, którzy czekają na naszą pomoc.

 
o. Bartłomiej Parys, SVD - misjonarz werbista - Irlandia

Art. ze str. stacja7.pl