ZAGROŻENIA DUCHOWE

WRÓŻBIARSTWO

   Bóg surowo zabrania praktyk wróżbiarskich. W Księdze Powtórzonego Prawa Bóg mówi do Izraelitów: „Nie znajdzie się pośród ciebie nikt, kto by przeprowadzał przez ogień swego syna lub córkę, uprawiał wróżby, gusła, przepowiednie i czary…” (17,10). Zakaz ten nadal obowiązuje. Praktyki wróżbiarskie są grzechem przeciwko pierwszemu przykazaniu Dekalogu, który brzmi: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną!” Dlaczego jest to grzech przeciwko pierwszemu przykazaniu? Dlatego, że przez wróżbiarstwo człowiek zwraca się – świadomie czy nieświadomie - ku złemu duchowi, który chce stać się naszym bogiem.    

    Zły duch kusi nas posiadaniem tajemnej wiedzy, poznaniem tego, co przed nami jest ukryte, lub co ma się stać w przyszłości. Szatan nie dla naszego dobra kusi nas tego rodzaju wiedzą. Chodzi mu o to, aby nami pokierować i oderwać nas od Boga, stać się naszym bogiem. Wróżbiarstwo jest zwróceniem się ku bogu fałszywemu.

   Wróżbiarstwo jest wysoce niebezpieczne, ponieważ przez nie człowiek dostaje się pod wpływ złego ducha, który może doprowadzić do zniewolenia czy nawet opętania. Skąd wróżbita zna rzeczy ukryte? Rzeczy te daje mu poznać zły duch. Trzeba to mocno podkreślić: ani karty, ani gwiazdy, ani wahadełka nic nie wiedzą o świecie, ani tym bardziej nie mogą niczego przewidzieć. Wiedza wróżbity pochodzi od istot rozumnych, potężniejszych od człowieka, które mają wiedzę przewyższającą wiedzę ludzką. Wróżbita poddaje się działaniu złego ducha. W Dziejach Apostolskich (16,16-18) mowa jest o pewnej wróżbiarce, która przeszkadzała św. Pawłowi w głoszeniu Ewangelii w Filipii. Św. Łukasz nazwał ją „opętaną przez ducha, który wróżył” (Dz 16,16).
Człowiek, który zasięga rady u wróżbity, tak naprawdę zasięga rady u złego ducha, swojego największego nieprzyjaciela. Czy trudno zrozumieć, dlaczego Bóg tak surowo potępia wróżbiarstwo? Chce nas uchronić przed wielkim złem.

    Wróżbiarstwo jest bardzo niebezpieczne także z punktu widzenia psychologicznego: przepowiednie wróżbity mogą zasugerować człowiekowi, że czekają go lub jego bliskich jakieś nieszczęścia, i w ten sposób zasieją w nim lęk, będzie się lękał pewnych sytuacji, pewnych osób, czy w ogóle przyszłości. Znam takie przypadki. Wróżka zażądała od pewnej kobiety dużej sumy pieniędzy ostrzegając, że jeżeli nie da, nie odpędzi z domu ducha śmierci i w konsekwencji w ciągu trzech tygodni umrze jej mąż. Kobieta tych pieniędzy nie dała. Mąż umarł po trzech latach – nie będąc jeszcze starym człowiekiem – a kobietę męczyły wyrzuty sumienia, że to właśnie przez nią mąż umarł.

   Trzeba dodać, że duch zły może tak wpłynąć na człowieka, który mu się poddaje, na koleje jego życia, że jego przepowiednia mniej lub więcej się sprawdza.

ks. Andrzej Kowalczyk

art. ze str. Kapłani.com.pl